Wie is de beste honkbalspeler?

Ruth George Herman Jr. was de honkbalspeler die de sport het meest domineerde. Er is een goed argument dat hij zijn sport domineerde op een manier die een atleet in geen enkele andere sport heeft bereikt.

Ruth leidde de hitting parade toen het spel overging van het small-ball-tijdperk naar het homerun-tijdperk; Hij arriveerde toen het spel aan het veranderen was. Maar hij was niet alleen een machine voor homeruns. Hij was veel, veel meer.

De betekenis van de Bambino voor honkbal als sport kan niet genoeg worden benadrukt. Hij was een meer dan levensgroot personage met een echte superster-persoonlijkheid die vooral geschikt was voor de Roaring Twenties. Zijn wereldwijde bekendheid bracht de sport nieuwe, brede aandacht.

Maar wat nog belangrijker is, hij was een pionier onder honkbalspelers bij het inluiden van het Live-Ball-tijdperk na het Dead-Ball-tijdperk. Het decennium waarin hij zijn beste werk produceerde, zag veranderingen in pitching en hitting, en zijn aanwezigheid heeft die veranderingen voor altijd beïnvloed.

Ruth het beslag.

Het aantal homeruns in een loopbaan en het legendarische seizoen 1927 met 60 homeruns zijn bij iedereen bekend. Het feit dat Ruth de American League leidde in homeruns in 1918 met 11 in slechts 95 wedstrijden terwijl ze parttime rechtsveld en parttime werper speelde, is een weinig bekend feit. Of dat hij het volgende seizoen slechts in 130 wedstrijden speelde, maar toch het 35 jaar oude record voor homeruns wist te verbreken.

Het volgende seizoen bijvoorbeeld, terwijl hij fulltime outfield speelde voor de Yankees, verdubbelde hij bijna opnieuw en sloeg een ongehoorde 54. Toen, met 59, overtrof hij zichzelf opnieuw in 1921.

Het lijdt geen twijfel wie de grootste powerhitter in de geschiedenis was toen hij in 1927 de leeftijd van 60 bereikte.

Maar laten we dat in context bekijken. Slechts 447 homeruns werden geslagen in de hele Major Leagues in 1919 toen Ruth 29 homeruns sloeg. Ruth’s 29 homeruns waren goed voor 6% van alle MLB-homeruns. In de Major Leagues werden in 2012 4934 homeruns geslagen; de Yankees voerden alle teams aan met 245 hits, 6% van het totaal, of 296 homeruns.

Spring vooruit naar 1921, toen Ruth opnieuw zijn record voor homeruns brak met 59; tegen dat jaar begonnen Major League-spelers die harde, witte ballen veel vaker te slaan dan ooit de zachte grijze bal uit het Dead Ball-tijdperk, met 937 ballen dat jaar, meer dan het dubbele van twee jaar eerder. Toch maakte Ruth slechts 6% van het totaal uit.

Homeruns kwamen minder vaak voor dan we vaak aannemen, ook al kwamen ze merkbaar vaker voor tijdens het Live Ball-tijdperk. In 1921 hadden de Yankees 134 homeruns, de meeste in de MLB, terwijl geen enkel ander team 90 bereikte. In 2012 sloegen slechts vijf teams minder homeruns dan 134, waarbij het gemiddelde team er 164 sloeg.

Ruth sloeg in 1921 alleen al 59 homeruns, het competitiegemiddelde voor teams.

Ruth lag zo ver voor op het peloton op basis van machtscijfers dat er niet genoeg superlatieven lijken te zijn om het adequaat te beschrijven.

Ruth de pure hitter.

De Bambino bood echter meer dan alleen brute kracht. Hij had ook uitstekende slagvaardigheden.

Ruth heeft het 10e beste slaggemiddelde aller tijden op .342. Hij bereikte acht keer de .393, won een slagtitel in 1924 met een gemiddelde van .378 en eindigde als tweede achter Harry Heilmann’s .403 in 1923.

Ruth leidde de Majors vijf keer met strikeouts, maar ze kreeg nooit meer dan 100 strikeouts in een seizoen in een sport waarin het maken van een connectie en het in het spel brengen nog steeds gewaardeerde vaardigheden waren. De meeste hedendaagse sluggers houden hun K’s het liefst onder de drievoudige cijfers.

Ruth de loper.

Mensen stellen zich vaak een mollige man voor die leeft van hotdogs, whisky en sigaren als ze aan de Babe denken. Hij bleef echter het grootste deel van zijn carrière in redelijk goede vorm. Zijn speelgewicht wordt vermeld als 215 lbs op Baseball-Reference.com, wat niet overdreven is voor een 6’2 “atleet.

Hij eindigde regelmatig in de top drie van de competitie voor dubbelspel, pakte acht keer de scorekroon van de competitie, sloeg vier keer minstens tien driehonkslagen in een seizoen en stal vijf keer minstens tien honken in een campagne.

Toegegeven, hij rende veel vaker dan verstandig zou zijn. Hij stal 17 honken in 1923, een record in zijn carrière. Bovendien werd hij dat jaar 21 keer aangehouden, wat naar alle maatstaven slecht is.

Ruth werd uitgegooid bij een poging het tweede honk te stelen in Game 7 van de World Series van 1926, wat Rogers Hornsby’s St. Louis Cardinals een overwinning opleverde. Zijn carrièretotalen voor gestolen honken zijn beter dan een slagingspercentage van 50 procent. Het winnende team waren de St. Louis Cardinals.

Maar uiteindelijk is Ruth nauwelijks een aansprakelijkheid op de basispaden. Zijn statistieken laten een man zien die de snelheid en behendigheid had om te rennen en doelpunten te maken en die oprecht van hardlopen genoot.

Ruth de veldwerker.

Omdat sommige cijfers uit het tijdperk van Ruth nog steeds moeten worden opgenomen, kan het een uitdaging zijn om het verdedigende vermogen van een speler te beoordelen, maar dit is wat we weten.

Ruth presteerde iets beter dan het competitiegemiddelde (dot966) in het outfield met een veldpercentage van .968. Met 21 assists in het seizoen 1920 plaatste hij consequent in de top vijf van de competitie dankzij zijn respectabele 11 punten 3 assist-gemiddelde. In 1924 en 1928 eindigde hij tweemaal als eerste in de competitie in Range Factor. Zijn carrièrebereikfactor, die 2,07 bedraagt, is iets lager dan het competitiegemiddelde van 2,35.

Ruth heeft iets minder bereik dan sommige van zijn tijdgenoten, maar hij kan met stijl spelen en heeft een geweldige arm. Dit lijkt niet misplaatst, gezien het feit dat hij een werper was toen hij voor het eerst deelnam aan de Majors en zijn capaciteiten in het outfield moest inhalen. Hieruit volgt ook dat hij met de beste van hen kon gooien aangezien hij ooit een werper was.

Ruth de werper.

Dit is waar hij zich onderscheidt van de concurrentie als de rest van het bewijs dat nog moet doen.

Babe Ruth maakte zijn MLB-debuut bij de Boston Red Sox als werper. En niet zomaar een schlub.

Babe was vijf jaar lang een vaste klant in de Red Sox-rotatie, gedurende welke tijd hij een ERA-kampioenschap won (1,75 in 1916) en drie keer in de top 10 verscheen in zowel overwinningen als WHIP.

Zijn winstpercentage was het 11e beste aller tijden toen zijn carrière voorbij was: vierennegentig overwinningen in zijn carrière en het 17e beste ERA in de geschiedenis (2,28) van de 671 spelers.