Ο λόγος που ο Κόμπι Μπράιαντ δεν ανακηρύχθηκε ο καλύτερος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών

 

Η νεανική εκδοχή του Kobe (2000-2002) ήταν η καλύτερη γιατί ήταν λίγο ομαδικός, πιο αξιόπιστος πασαδόρος, πιο αξιόπιστος αμυντικός και μερικές φορές αναβλήθηκε στον Shaq. Αυτός ο Κόμπι, ειδικά αυτός του 2001, ήταν ο μεγαλύτερος εαυτός του. Ήταν ο καλύτερος και των δύο κόσμων, επιθετικά και αμυντικά. Στα 22 του έχει ήδη κερδίσει τρία πρωταθλήματα ως ο δεύτερος καλύτερος παίκτης στην ομάδα του. Αν είχε παραμείνει να είναι αυτή η εκδοχή, θα είχε κερδίσει τα Five rings στην καριέρα του.

>> Οι καλύτερες στοιχηματικές ιστοσελίδες στην Κύπρο (2024)

Τι έγινε μετά από αυτό; Είχε πρόβλημα με τον εγωισμό του. Το 2003-2004, πήρε την απόφαση ότι προτιμούσε να είναι ο άντρας από τον Shaq. Παραπονέθηκε για την υποτιθέμενη έλλειψη προσπάθειας του Shaq. Ήταν αγανακτισμένος που ο Shaq θεωρούνταν ο κύριος τύπος και ήθελε να κυριαρχήσει στην προσοχή για τον εαυτό του. Αφού το έκανε, τα έσοδα της ομάδας μειώθηκαν. 2003 ήττα στα πλέι οφ, 2004 απώλεια πρωταθλήματος (κυρίως λόγω της προσπάθειας του Κόμπι να παίξει ήρωα μπάλα).

 

Ο Κόμπι αποφάσισε να διώξει τον Σακ και τον Φιλ Τζάκσον από το Λος Άντζελες επειδή ήθελε να πάρει το προβάδισμα.

 

Τα επόμενα τρία χρόνια, από το 2005 έως το 2007, ήταν το χαμηλότερο σημείο της καριέρας του αφού αναγκάστηκε να παίξει με κατώτερους παίκτες αφού κυνηγούσε τον καλύτερο παίκτη εκτός πόλης. Ο Phil Jackson επέστρεψε το 2006 αλλά χρειαζόταν βοήθεια για να αλλάξει το στυλ παιχνιδιού του Kobe. Ο Κόμπε συχνά προσπαθούσε να παίξει 1v1 iso εναντίον ενός αμυντικού, να τον καταρρίψει και να σκοράρει επιδεικτικά. Το στυλ παιχνιδιού του χαρακτηρίζεται από μια ασυγκράτητη στάση «δεν δίνω στο διάολο πόσοι τύποι είναι στο δρόμο μου». Οι σχολιαστές αντιπαθούν έντονα το στυλ παιχνιδιού του Κόμπε, καθώς όχι μόνο επιβραδύνει το παιχνίδι και αφήνει τους πάντες όρθιους να παρακολουθούν τον Κόμπε, αλλά είναι επίσης ένας αναποτελεσματικός τρόπος να παίξεις μπάσκετ.

 

Η απάντηση των Λέικερς ήταν να τον περικυκλώσουν με μια ομάδα ικανών ριμπάουντερ. Ο Lamar Odom ήταν ένας κορυφαίος ελβετικός σουγιάς που ήταν εξαιρετικός στο σκοράρισμα, στα ριμπάουντ και στις πάσες, αλλά η συνέπειά του ήταν αδυναμία. Όμως, το 2008, εξαπάτησαν τους Grizzlies παραδίδοντάς τους τον Kwame Brown με αντάλλαγμα τον Pau Gasol. Φυσικά, ο Gasol ήταν το κρίσιμο στοιχείο. Ένας παίκτης διαμετρήματος Hall of Fame που μπορεί να σκοράρει, να αρπάξει ριμπάουντ και να ανεβαίνει ψηλά είναι εδώ. Η μόνη διαφορά είναι ότι είχαν και τον Όντομ εκτός από τον Γκασόλ! Ο Gasol ήταν μια μεγαλύτερη, πιο συνεκτική εκδοχή του Odom. Το θέμα της συνέπειας του Όντομ λύνεται με τον πάγκο.

 

Η επιτυχημένη φόρμουλα για τον Κόμπι ολοκληρώνεται με τη συμπερίληψη άλλων μεγάλων ανδρών όπως ο Τρέβορ Αρίζα/Ρον Άρτεστ, ο Άντριου Μπάνουμ, ο Ντέρεκ Φίσερ, ένας μη κυρίαρχος PG και η επίθεση του τριγώνου του Φιλ Τζάκσον, που αναγκάζει τον Κόμπι να περάσει τη μπάλα και βοηθά στην άμυνα και αναπήδηση μπάλας.

 

 

Ο Κόμπι έπρεπε να δουλέψει σκληρά για να κερδίσει τα δύο τελευταία του δαχτυλίδια. Συγκεκριμένα, μια ομάδα με τρία με τέσσερα δυνατά ριμπάουντερ γύρω από τον Φιλ Τζάκσον. Προσθέστε σε αυτούς τους αντιπάλους από τους Μάτζικ του 2009 και τους Σέλτικς του 2010 μετά τον τραυματισμό του KG, δύο σχετικά κακούς αντιπάλους στους Τελικούς. Εξαιτίας αυτού, όταν οι άνθρωποι παρατηρούν, “Αλλά κοιτάξτε τα δαχτυλίδια της! Θα βοηθούσε αν καταλάβατε το πλαίσιο. Ήταν ένας εξαιρετικός παίκτης της ομάδας για τα τρία πρώτα του πρωταθλήματα (το να έχει και τον Shaq apex βοηθάει επίσης). Ωστόσο, για τους δύο τελευταίους τίτλους του , απαιτούσε να πάνε όλα σύμφωνα με το σχέδιο με τους ιδανικούς συμπαίκτες γύρω του.

 

Ο ανταγωνισμός του πρωταθλήματος έγινε πιο έντονος μετά το 2010. Αυτό είναι, πράγματι—όλοι εκείνοι οι υποστηρικτές του Κόμπε ισχυρίζονται συνεχώς ότι νίκησε και τις 50+ ομάδες πρωταθλήματος. Αλλά καμία από αυτές τις ομάδες δεν ήταν αμφισβητούμενη για τον τίτλο. Η μόνη ομάδα που μπορεί να ήταν συγκρίσιμη με τους Kobe Lakers ήταν οι Nash/Stoudemire Suns, αλλά οι άλλοι 50 πρωταθλητές ήταν ουσιαστικά ομάδες που δεν ήταν διεκδικητές του τέλους του παιχνιδιού. Ωστόσο, μετά το 2010, είχαμε τους Big 3, OKC, τους Mavs που σάρωσαν τους Lakers και ομάδες από τους Warriors, τους Spurs, τους Rockets και τους Clippers που ήταν όλες σημαντικά καλύτερες από οποιαδήποτε από τις 50 νικήτριες ομάδες που νίκησε ο Kobe από το 2008 έως το 2010.

 

Στους Τελικούς του 2010, ποιος νίκησε και τους Κόμπι Λέικερς; Οι Σέλτικς του 2010. ότι μόλις νίκησαν επτά αγώνες. Το 2011, οι Χιτ του ΛεΜπρόν νίκησαν αυτόν τον ίδιο σύλλογο σε 5 αγώνες. Σαφώς λοιπόν, οι Κόμπι Λέικερς δεν θα μπορούσαν να νικήσουν την «σούπερ ομάδα» του Λεμπρόν. Ως εκ τούτου, είναι προφανές ότι ακόμη και με αυτή τη συγκεκριμένη ομάδα που έχει κατασκευαστεί γύρω του, δεν είναι βιώσιμη ως δυναστεία με τον ίδιο τρόπο που θα μπορούσαν να κάνουν οι Spurs ή οι Warriors με τον Duncan και τον Curry στο κέντρο της επιτυχίας τους.

 

Χρειάζομαι έναν πιο προσαρμοστικό άντρα ικανό να κερδίζει με διαφορετικά συστήματα και μια σειρά από άλλους παίκτες γύρω του για να θεωρηθεί ως ο αδιαμφισβήτητος καλύτερος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών. Λόγω του άκαμπτου και αντιφατικού στυλ παιχνιδιού του Kobe, η συγκέντρωση μιας επιτυχημένης ομάδας γύρω του είναι πολύ πιο δύσκολη.

 

Παρά τα όσα πιστεύουν πολλοί φανατικοί του Κόμπι, δεν θα μπορούσε να κερδίσει με το CP3. Θα του είχαν μοιράσει τον Γκασόλ και τον Όντομ, κάτι που θα κόστιζε στον Κόμπε τα δύο του ριμπάουντ για έναν παίκτη που έχει ύψος 6 πόδια και δεν έχει αποδειχτεί ποτέ ότι τα καταφέρνει με περιμετρικούς παίκτες. Μην αποκαλύψετε τίποτα ούτε για τον Ντέβιν Μπούκερ γιατί είναι καλύτερος σουτέρ από τον Κόμπι και οι ομάδες τραυματίστηκαν εκείνη τη σεζόν, δίνοντας στους Σανς την ευκαιρία να φτάσουν στους Τελικούς. Θα νικήσουν ο Kobe και το CP3 το OKC Big 3 and Heaters του Lebron; ΠΗΓΑΙΝΕ τωρα. Το μέγεθός τους, που ήταν το κύριο περιουσιακό τους στοιχείο, έπρεπε να ανακτηθεί.

 

 

Σύμφωνα με την ανάλυσή μου, είναι αντιπαραγωγικός, χρειάζεται περισσότερα τρόπαια για να χαρακτηριστεί ο καλύτερος παίκτης της ομάδας του, έχει μόνο ένα βραβείο MVP και δεν έχει θεωρηθεί ποτέ ως ο κορυφαίος αμυντικός του πρωταθλήματος. Και μετά υπάρχει αυτό.