LeBron James is niet te vergelijken met Michael Jordan

Michael Jordan verliet de NBA na het seizoen 1997-1998. Sindsdien zijn we op zoek naar zijn opvolger, de speler die zijn plaats als de beste in het spel zou innemen – en hem mogelijk zou overtreffen.

>> Beste goksites in Nederland (2024)

MJ had een opvolger toen LeBron James toetrad tot de Miami Heat, een springer ontwikkelde en een post-game ontwikkelde. Geen enkele atleet creëerde een Jordan-achtige kloof tussen hemzelf en zijn collega’s.

Shaq kreeg het er niet af.

In onze herinnering was Shaquille O’Neal begin jaren 2000 een niet te stoppen beest. Toch won hij slechts één MVP van het reguliere seizoen en werd hij regelmatig beperkt door blessures en vrije worpen. Dat was onmogelijk voor Kobe.

 

 

Kobe Bryant produceerde 81 punten in een wedstrijd, gemiddeld 35 voor een seizoen, en volgde Jordan’s “Ik ben een eikel, maar het is omdat ik wil winnen, dus het is goed” -houding. Maar hij domineerde inderdaad nooit de rest van de competitie. Hij won slechts één MVP-prijs en kwam niet eens uit de eerste ronde voordat Pau Gasol kwam. Steve Nash heeft meer MVP’s dan Kobe, maar iemand anders staat op het punt hem te vergelijken met Jordan. Zelfs MJ, die begin jaren 2000 voor de Washington Wizards speelde, kon geen succes boeken.

LeBron is de enige die nog over is.

Kobe is geweldig, Kevin Durant is geweldig en verbetert, James Harden kan scoren en Carmelo Anthony kan scoren – maar niemand kan ontkennen dat LeBron James met kop en schouders boven alle anderen in de competitie uitsteekt.

Sinds Michael Jordan is een speler zijn leeftijdsgenoten niet zo ver vooruit geweest. Dus natuurlijk wil iedereen weten: is LBJ beter dan Michael Jordan? Wat moet hij doen om hem in te halen als de beste aller tijden?

Dat is een goed debat.

Maar het is alsof je appels vergelijkt met… nou ja, iets heel anders dan appels.

Jordan zal altijd Jordan blijven en LeBron zal altijd LeBron blijven. Jordan is de beste basketballer aller tijden. LeBron James zou wel eens de perfecte basketballer ooit kunnen worden. Het is echter niet hetzelfde.

Jordan speelde vroeger basketbal met wraak. Zijn befaamde moordinstinct was misschien overdreven (onthoud dat hij eens een vrije worp in een wedstrijd sloeg met zijn ogen dicht terwijl hij Dikembe Mutombo plaagde), maar kijk naar een vintage Jordan playoff-wedstrijd en je zult zijn voortdurende actie, constante betrokkenheid, en constant energieverbruik.

Bij de verdediging zal hij zijn hand in het passerende pad krijgen om een ​​omzet te creëren en vervolgens aan de andere kant buiten de baan duiken om de eigenzinnige pass van een teamgenoot te redden, de bal terug te krijgen en een andere teamgenoot te vinden voor een hoekschop drie.

Hij zal schieten, missen, de rebound opvangen, terugkomen en een fout maken.

Hij scheldt een teamgenoot uit voor een verdedigende blunder, brengt de bal vervolgens naar het veld en lokaliseert die speler onmiddellijk voor een open springer.

Jordan miste 10 van zijn laatste 11 schoten in de 7e wedstrijd van de Eastern Conference Finals van 1998 tegen de Indiana Pacers. Zijn team won echter nog steeds omdat zijn aanhoudende activiteit de Pacers aan beide kanten verzwakte, waardoor de Bulls hen konden overleven.

De wedstrijden van Jordan, vooral die uit zijn vroege carrière, volgen altijd hetzelfde patroon. Hij besteedt de eerste 6 minuten van het spel aan het uitstellen, uitstellen en proberen zijn teamgenoten erbij te betrekken. En dan neemt hij nog een paar schoten omdat hij open is, en tegen het einde van het eerste kwart heeft hij 10 punten gescoord. Hij lijkt zichzelf bijna niet te kunnen stoppen.

Jordan speelde zo hard basketbal dat hij het spel naar zijn wens vormde. Jordan domineerde basketbal.

LeBron moet dit af en toe doen.

Hij oefent af en toe al zijn wilskracht en energie uit om een ​​wedstrijd te winnen. Zo won hij Game 6 van de NBA Finals van 2013. LeBron won die wedstrijd ondanks Ray Allen’s hoek drie met nog vijf seconden te gaan. Aan de andere kant heeft LeBron een perfecte timing om zijn innerlijke Jordan los te laten, terwijl Jordan altijd Jordan was.

LeBron verovert basketbal niet; LeBron lost het op.

Als hij zich ontwikkelt, wordt LBJ de ideale basketballer. Als hij al schiet, maakt hij alleen goede foto’s. Hij maakt fantastische passes. Hij komt op voor de speler die het hardst gestopt moet worden. Als hij off-ball verdediging speelt, stelt hij zichzelf feilloos in, soms zo perfect dat de bal nooit zijn kant van het veld bereikt.

Hij werkt eraan om een ​​expert in het spel te worden, zodat elke beweging die hij maakt goed is, en het basketbalspel doet al het werk voor hem.

Niet omdat hij lui is, maar omdat hij probeert de ideale pass te maken, in de perfecte passeerstrook te springen of het perfecte schot te nemen, het lijkt erop dat LeBron een groot deel van een wedstrijd op cruisecontrol lijkt te zitten. Hij kijkt naar de hoeken. Hij houdt de trends in de gaten.

Ligt hij tijdens het reguliere seizoen achterover in de verdediging of speelt hij te passief in de aanval? Dat is geen passiviteit; hij let voortdurend op, experimenteert en werkt strategieën uit om aanvallende bezittingen onder controle te houden zonder de bal aan te raken of een vinger op te steken om wedstrijden te winnen.

Van de eerste tot de derde wedstrijd van de kampioenschappen van 2013 aarzelde LeBron niet.

Hij stelde vragen om de serie en zijn kansen op succes beter te begrijpen. Velen vergeten dat James slechts 17 punten bijdroeg en het ideale blok op het ideale moment in de Heat’s nederlaag van Game 2. The Heat had dat alleen nodig om op stoom te komen en de Spurs te verslaan.

Statistieken zijn niet het punt. James kan de basketbalhemel bereiken zonder een triple-double te gemiddelden. De perfecte LeBron-prestatie zou zijn als de Heat met 103-94 zou winnen, terwijl James een paar uitstekende schoten maakt, een onberispelijke hulpverdediging speelt en een paar cruciale schermen neerzet. Hij hoeft niet eens verbinding te maken met een van de schoten. Waar het om gaat, is dat die kogels, toen ze werden afgevuurd, onder de gegeven omstandigheden ideaal waren om te vuren.

Als zijn team in de problemen zit en hij nodig is, schakelt LeBron over naar de Michael Jordan-modus. Aan het einde van de Chicago Bulls-wedstrijd van vorig jaar, die een einde maakte aan hun winning streak van 27 wedstrijden, raakte LeBron bijvoorbeeld Kirk Hinrich zodat hij naar de basket kon rijden, zijn schot kon meppen en de bal elke keer over het veld terug kon krijgen.

Maar verder laat hij het spel in de totale zin op zich af komen.

Jordan heeft er nooit naar gestreefd de perfecte speler te zijn.

Hij heeft er waarschijnlijk weinig over nagedacht. Hij was te veel bezig met het winnen van basketbalwedstrijden door zichzelf aan beide kanten te doden. Hij wilde liever niet te stoppen zijn dan onberispelijk. Hij was efficiënt, maar zijn efficiëntie was een bijproduct van zijn buitenmaatse talent en vastberadenheid om te slagen. Hij won ook.

James probeert het ideale basketbalspel te spelen om effectief te zijn. Voor Jordan was er geen ‘slecht schot’, aangezien Jordan het schot maakte. Maar James heeft de afgelopen seizoenen gewerkt aan het elimineren van “slechte schoten” uit zijn arsenaal. En het heeft zijn overwinning geholpen.

Jordan en James delen de eigenschap dat ze de NBA in hun respectievelijke tijdperken hebben gedomineerd. We zullen dit over tien jaar het LeBron-tijdperk noemen, ook al wint James nooit meer een kampioenschap. Moet ik Jordan of de zes titels noemen? De tien titels om te scoren? Vijf MVP’s? De defensieve speler van het jaar-prijs?

Maar die suprematie is alles wat ze gemeen hebben.

James en Jordan hebben niet alleen verschillende, zij het overlappende vaardigheden als spelers. Ze hebben een geheel originele benadering van het spel. Het zijn echter allebei uitstekende spelers, maar ze zijn van verschillende vormen.

Er zal nooit een andere Michael Jordan bestaan. Ondanks dat ze hun hele carrière hebben besteed aan het navolgen van Jordan, hebben Dwyane Wade en Kobe Bryant hem alleen maar kunnen vleien. En als er ooit een LeBron James-copycat opduikt – een man die basketbalperfectie nastreeft op dezelfde manier als hij – zal hij het heel anders doen en hoogstwaarschijnlijk niet zo goed.

LeBron zal Jordan nooit pakken, maar dat betekent niet dat hij dat moet doen. Hij doet basketbal dingen waarvan we niet wisten dat ze gedaan konden worden.

En het is oké als mensen hem in de toekomst als de beste persoon ooit beschouwen. Hij is echter nog steeds geen Jordan.