Ποιος ήταν ο εχθρός του Ιορδάνη;

Για την πλειοψηφία των ανθρώπων, ο Μάικλ Τζόρνταν είναι ο σπουδαίος μπασκετμπολίστας που έζησε ποτέ. Στο απόγειό του, η απόσταση ανάμεσα σε αυτόν και τους άλλους σούπερ σταρ ήταν πολύ μεγαλύτερη από ό,τι είναι σήμερα. Ενώ ο ΛεΜπρόν Τζέιμς έχασε από παίκτες όπως ο Στίβεν Κάρι, ο Κέβιν Ντουράντ, ο Ντιρκ Νοβίτσκι και ο Τιμ Ντάνκαν στους τελικούς του ΝΒΑ και είχε απειληθεί τουλάχιστον για λίγο η βασιλεία του Κάρι ως πρόσωπο του πρωταθλήματος, ο Τζόρνταν ήταν γνήσιος χωρίς ισοπαλία.

Αυτό σημαίνει ότι δεν είχε αντίπαλο; Ωρες ωρες. Είχε έναν που, χωρίς αμφιβολία, τον σημάδεψε εντελώς και συνεχίζει να το κάνει σήμερα. Είχε και άλλα για διάφορους λόγους, όπως η σταθμισμένη σημασία των ενδοσυνεδριακών συγκρούσεων τότε. Εδώ είναι οι πέντε κορυφαίοι εχθροί του Michael Jordan κατά τη διάρκεια της καριέρας του.

 

 

1. Isiah Thomas

Έχει υποστηριχθεί ότι πρέπει να υπάρχει πραγματικός, αποδεδειγμένος κίνδυνος μεταξύ των δύο μερών, προτού χρησιμοποιηθεί ο όρος «αντιπαλότητα» για να περιγράψει την κατάσταση. Ο Isiah Thomas ήταν ο μοναδικός πραγματικός προσωπικός εχθρός του Michael Jordan σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του από αυτή την άποψη. Στην ακμή του, ήταν αξεπέραστος. Για να κερδίσει πίσω με πλάτη πρωταθλήματα, ο Thomas’ Pistons νίκησε τους Jordan’s Bulls στους τελικούς της Ανατολικής Περιφέρειας του 1989 και του 1990. Επιπλέον, επιβάλλοντας αυστηρά τους Κανόνες του Ιορδάνη, τιμώρησαν βάναυσα την Αεροπορία Του. Στο ντοκιμαντέρ 10 μερών του ESPN “The Last Dance”, το οποίο ακολουθεί τους Bulls του 1997-98, ο Michael Jordan ισχυρίστηκε ότι “μισούσε” τους Pistons καθ ‘όλη τη διάρκεια της καριέρας του ως παίζοντας και ότι αυτό το μίσος “υπάρχει ακόμα και σήμερα”.

Κανείς δεν πήρε τον κατσικίσιο Τόμας του Τζόρνταν, του οποίου οι Πίστονς έφυγαν αξέχαστες από το γήπεδο χωρίς να σφίξουν τα χέρια των Μπουλς όταν το Σικάγο ξεπέρασε τις δυσκολίες τους και σάρωσε το Ντιτρόιτ στους τελικούς του συνεδρίου του 1991. Ο Τόμας κέρδισε την κατσίκα του Τζόρνταν, και φαίνεται ότι το κάνει ακόμα. Ο Τόμας εξακολουθεί να είναι αναστατωμένος για τον ρόλο του Τζόρνταν που τον κρατούσε μακριά από την Dream Team του 1992 ένα χρόνο αργότερα, κάτι που είναι ευρέως αποδεκτό και αξιόπιστα.

Τα τρυπήματα είναι αμοιβαία. Ο Τόμας ξεκαθάρισε ότι ο Τζόρνταν δεν χρειάζεται κανένα ιδιαίτερο οίκτο επειδή έζησε μια περίφημη βίαιη εποχή του μπάσκετ του ΝΒΑ στον απόηχο του “The Last Dance”, το οποίο απεικόνιζε τον Τζόρνταν να υπομένει έναν ασυνήθιστο χτύπημα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980.

Σύμφωνα με αυτή τη γενιά, ο Τζόρνταν ήταν ο μόνος που χτυπήθηκε τότε, παρατήρησε ο Τόμας. Κανένας παίκτης κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου δεν δέχτηκε περισσότερα χτυπήματα και τιμωρίες από εμένα, και έχω όλα τα σημάδια να το δείξω, μπορώ να δηλώσω σε αυτόν τον τηλεοπτικό σταθμό αυτή τη στιγμή.

Ο Thomas έφτασε στο σημείο να πει στον Bill Reiter του CBS Sports ότι ο Jordan ήταν ο τέταρτος πιο σκληρός αντίπαλος που είχε να αντιμετωπίσει σε όλη του την καριέρα. Τέταρτος! Ο Kareem Abdul-Jabbar, ο Magic Johnson και ο Larry Bird παρουσίασαν σκληρότερους αντιπάλους για τον Isiah. Μπορείτε να φανταστείτε πόσο κοστίζει αυτό στον διαβόητο μικρό M.J. σήμερα; Αλλά όταν ένας αντίπαλος σε κερδίζει πιο συχνά από ό,τι τον κερδίζεις σε αγώνες πλέι οφ head-to-head, έτσι πάνε τα πράγματα.

Αν και ο Τζόρνταν το περιφρονεί, αυτό συμβαίνει. Ο μοναδικός γνήσιος ανταγωνιστής του Τζόρνταν κατά τη διάρκεια της καριέρας του ήταν και εξακολουθεί να είναι ο Τόμας.

 

2. Patrick Ewing

Παρόλο που η «αντιπαλότητα» ήταν εντελώς μονόπλευρη, οι ομάδες των Μπουλς και Νικς της δεκαετίας του 1990 είναι αναπόσπαστα αλληλένδετες, δίνοντας στον Γιούινγκ τη θέση Νο. 2. Το 1989, το 1991, το 1992, το 1993 και το 1996, οι Μπουλς νίκησαν τους Νικς. Όταν ο Τζόρνταν ήταν μέλος του franchise, η Νέα Υόρκη δεν νίκησε ποτέ το Σικάγο στη μετά τη σεζόν. Στους τελικούς της E.C. του 1993, ο Τζόρνταν και οι Μπουλς έδωσαν στους Νικς την πιο οδυνηρή τους ήττα. Οι Νικς ξεπέρασαν το προβάδισμα σερί 2-0 και φάνηκε ότι αυτή θα ήταν η χρονιά των Νικς να νικήσουν το Σικάγο και να προκριθούν στους Τελικούς. Ο Τζόρνταν και οι Μπουλς κέρδισαν τέσσερα συνεχόμενα παιχνίδια, συμπεριλαμβανομένου του φημισμένου “παιχνίδι του Τσαρλς Σμιθ”, στο οποίο ο Τζόρνταν και ο Σκότι Πίπεν σταμάτησαν επιτυχώς τον Σμιθ από το να σκοράρει τέσσερις πόντους σε απόσταση αναπνοής για να κερδίσει το Παιχνίδι 5 στα τελευταία δευτερόλεπτα.

Αν και ο Ewing ήταν αναμφισβήτητα ο καλύτερος παίκτης για τους Knicks, δεν υπήρχε ποτέ αίσθηση ότι ο Ewing και ο Jordan είχαν προσωπική αντιπαλότητα. Ο Τζόρνταν και ο Γιούινγκ ήταν λιγότερο προβεβλημένοι από τους Μπουλς και Νικς. Ο Τζόρνταν αντιμετώπιζε συχνά παίκτες όπως ο Τζον Σταρκς και ενώ ήταν παίκτης του Hall of Fame, ο Γιούινγκ δεν ήταν ποτέ στο ίδιο επίπεδο με τον Τζόρνταν προσωπικά.

Αυτό μου θυμίζει λίγο τον LeBron James και τους Heat που πιέζονται από τον νεαρό Paul George και τους Pacers. Ο Τζέιμς ήταν ένα επίπεδο πάνω από τον Τζορτζ από κάθε άποψη. Είναι δύσκολο να πούμε ότι αυτοί οι δύο ήταν ανταγωνιστές. Ωστόσο, ο Τζορτζ ήταν ο καλύτερος παίκτης της Ιντιάνα και οι Πέισερς ανάγκασαν το Μαϊάμι να τους αντιμετωπίσει σε δύο διαδοχικούς τελικούς συνεδρίων, αναγκάζοντας τους Χιτ σε ένα παιχνίδι 7 το 2013. Ο ΛεΜπρόν και ο Τζορτζ μπορεί να είχαν εξελιχθεί στον νέο Τζόρνταν και ο Γιούινγκ είχε συνεχίσει αυτό για λίγους περισσότερες σεζόν, με τους Pacers να πλησιάζουν αλλά ποτέ να μην ξεπερνούν τη γραμμή του τερματισμού.

 

3. Magic Johnson

Ο αντίπαλος του Τζόρνταν ήταν ο Τζόνσον με δύο τρόπους. Πρώτον, δεν ήταν συχνά αντίπαλοι στο γήπεδο, αλλά όταν το έκαναν, διακυβεύονταν πολλά – οι Μπουλς έπρεπε να ξεπεράσουν τους Λέικερς στους Τελικούς του 1991 για να κερδίσουν τον Τζόρνταν το πρώτο του πρωτάθλημα. Ο Τζόνσον υπηρέτησε ως ανεπίσημος λαμπαδηδρόμος του πρωταθλήματος και δύο. Παρόλο που ο Τζόρνταν ήταν ο κορυφαίος παίκτης του πρωταθλήματος μέχρι την έναρξη του 1991, η εταιρεία του Magic εξακολουθούσε να βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό σε κάποιο βαθμό. Ο Τζόνσον ήταν ο ανταγωνιστής του Τζόρνταν εντός και εκτός γηπέδου με μια θρυλική έννοια. Ο Τζόρνταν συζήτησε την αναγκαιότητα της κατάκτησης ενός πρωταθλήματος στο “The Last Dance” για να συγκριθεί με τον Larry Bird και τον Magic. Ήταν επιτυχημένοι άνδρες. Ο Τζόρνταν ήταν μια σταθερή ατομική ικανότητα, αλλά μερικές φορές δυσκολευόταν να εμπνεύσει τους συμπαίκτες του. Όταν ο Τζόρνταν αντιμετώπισε τον Μάτζικ, ο οποίος μόλις είχε κερδίσει διαδοχικές διακρίσεις για το πρωτάθλημα MVP το 1989 και το 1990, πάλευε με όλα αυτά.

Οι “Showtime” Lakers δεν ήταν οι Lakers Jordan, και οι Bulls νικήθηκαν, παρά τις επίμονες φήμες για το αντίθετο. Αν το L.A. Magic θα είχε πάρει την πρώτη θέση σε αυτήν τη λίστα, αν οι “Showtime” Lakers εξακολουθούσαν να υπάρχουν όταν αντιμετώπιζαν τους Jordan’s Bulls, οι οποίοι πιθανότατα θα περιλάμβαναν περισσότερα από ένα παιχνίδια. Ωστόσο, αυτή η ομάδα των Λέικερς ήταν ακόμα απίστευτα ταλαντούχα.

Κάτω των 30 ετών, ο Μπάιρον Σκοτ ​​και ο Τζέιμς Γουόρθι σκόραραν κατά μέσο όρο 35 πόντους ανά παιχνίδι εκείνη τη σεζόν. Ένα από τα πιο κλασικά κέντρα που δεν αναφέρονται ποτέ είναι το Vlade Divac. Ο Μάτζικ έπαιζε σε επίπεδο MVP πριν την ξαφνική αποχώρησή του μετά τους Τελικούς λόγω διάγνωσης HIV (είχε μέσο όρο 19 και 12 το ’91-92).

Οι Λέικερς μπήκαν ως το φαβορί στο στοίχημα και όταν κέρδισαν το παιχνίδι 1, οι περισσότεροι πίστευαν ότι θα κέρδιζαν τη σειρά. Αλλά ο Τζόρνταν και οι Μπουλς επέστρεψαν με βρυχηθμό για να κερδίσουν τέσσερα συνεχόμενα παιχνίδια, να κερδίσουν το πρωτάθλημα και να δώσουν στον Τζόρνταν τα κλειδιά του πρωταθλήματος στη διαδικασία.

 

4. Charles Barkley

Ο Μπάρκλεϊ είναι το μόνο άτομο σε αυτή τη λίστα πίσω από τους Μάτζικ που έχει ποτέ θεωρηθεί ως ο δεύτερος καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Ήταν πιθανότατα ο δεύτερος καλύτερος παίκτης της Dream Team. Χωρίς έναν εξτρέμ διαμετρήματος Scottie Pippen, οδήγησε τους Suns στους τελικούς το 1993 αφού κέρδισε τον MVP του πρωταθλήματος (αν και ο Kevin Johnson ήταν, απίστευτα, δεύτερη ή τρίτη ομάδα All-NBA πέντε στα έξι χρόνια από το 1989-1994). Τελικά, οι ταυτότητες του Barkley και του Jordan ήταν πιο στενά συνδεδεμένες από τους περισσότερους αθλητές που αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον μόνο μία φορά στη ζωή τους σε ένα κρίσιμο στάδιο. Μέρος αυτού οφειλόταν στην αυξανόμενη σχέση τους και την κοινή τους αγάπη για το γκολφ και τον τζόγο. Ωστόσο, το 1993 είναι η μόνη χρονιά που βάζει τον Barkley σε αυτή τη λίστα. Χάρη στο εξαιρετικό του παιχνίδι κατά τη διάρκεια αυτής της σεζόν, ανέβηκε τουλάχιστον στην περιφέρεια της συζήτησης για τον Ιορδάνη.

Και ακούστε, σε αυτούς τους Τελικούς του 1993 που ίσως θυμάστε. οι Suns έφτασαν πολύ πιο κοντά στο να ωθήσουν τους Bulls στα άκρα ή ακόμα και να τους νικήσουν. Παρά το γεγονός ότι ο Τζόρνταν σημείωσε 55 πόντους στο 4ο παιχνίδι, τους χώρισαν μόνο λίγες κατοχές σε όλο το τέταρτο δεκάλεπτο. Ο Μπάρκλεϊ είχε 32 πόντους, 12 ριμπάουντ και δέκα ασίστ, αλλά δεν κατάφερε να οδηγήσει τους Σανς στη νίκη. Εάν οι Σανς, που τελικά κέρδισαν το παιχνίδι 5, κερδίσουν αυτό το παιχνίδι, η σειρά θα είναι ισόπαλη σε δύο παιχνίδια το καθένα, καθιστώντας το παιχνίδι του καθενός. Ακόμη και χωρίς αυτό, οι Σανς ήταν τόσο κοντά στο να αναγκάσουν το 7ο παιχνίδι στο γήπεδο τους στο 6ο παιχνίδι πριν από ένα τρίποντο του τελευταίου δευτερολέπτου του Τζον Πάξσον τους αποκλείσει.

 

5. Karl Malone

Ο Μαλόουν είναι ο μόνος παίκτης σε αυτή τη λίστα που έχει πέσει στον Τζόρνταν στους Τελικούς δύο φορές, με τους Τζαζ σε εντυπωσιακή εμβέλεια. Βρέθηκαν σε ένα άλμα παρακολούθησης της Τζόρνταν που αναγκάστηκαν να παίξουν 7ο παιχνίδι το 1998 όταν η σειρά ολοκληρώθηκε με 2-2. Ο Μαλόουν δεν αισθάνεται ανταγωνιστικός με τον Τζόρνταν. Η συμμετοχή σε ένα συνέδριο είχε μεγαλύτερη σημασία τότε από ό,τι τώρα. Ο σύνδεσμος του συνεδρίου έκανε τους Νικς και τους Πίστονς να αισθάνονται πιο κοντά στον Τζόρνταν, ακόμα κι αν δεν αντιμετώπισαν ποτέ ο ένας τον άλλον στους Τελικούς. Πριν συγκρουστούν με τους Bulls για μερικές εβδομάδες τον Ιούνιο, οι Jazz της μικρής αγοράς της Δυτικής Συνδιάσκεψης ζούσαν ουσιαστικά σε ένα διαφορετικό σύμπαν του NBA.

Ο Μαλόουν ήταν ακόμα ένα τέρας. Παρόλο που δεν θεωρήθηκε ποτέ ο “μεγαλύτερος παίκτης στον κόσμο”, κέρδισε τις διακρίσεις του MVP του πρωταθλήματος το 1997 και το 1999 (το τελευταίο έτος ήταν η έναρξη της δεύτερης αποχώρησης του Τζόρνταν).